de echte herenhaarverzorger van haar en ziel

Tien vragen aan Pasquale Capone

Uit: Management en consulting, platform voor organisatieprofessionals, nr. 4 - 2010

Hartje Amsterdam, de Begijnensteeg. In deze stille zijsteeg van de levendige Kalverstraat bevindt zich de herensalon van de Italiaanse barbier Pasquale Capone (75). De salon, maar vooral ook sociale ontmoetingsplek, hangt vol artikelen, pamfletten, tekeningen, foto's en provocerende teksten die nog stammen uit de jaren zestig. Het middelpunt is de barbier zelf: 'Als vakman volg ik niet de wil van mijn klant, maar zijn verlangen. Door individuele aandacht en qualiteit creëer ik een look, geen kapsel.' Ditmaal een andere invulling van de rubriek '10 vragen aan'. Namelijk de weergave van een gesprek, of eigenlijk een ontmoeting, met een vakman vol idealen. Wat kunnen organisatieadviseurs en interim-managers leren van deze barbier voor 'haren en zien'? Pasquale weet wel een aantal thema's die onmisbaar zijn voor echt vakmanschap.

Aandacht voor het ambacht
Al jaren vraagt Pasquale aandacht voor de maatschappelijke erkenning en verheffing van de ambachten. De leus 'Een maatschappij zonder ambachten is een maatschappij zonder ziel! Aandacht voor de ambachten! Zij bevorderen de qualiteit van het leven' komt overal in zijn salon terug. 'Ik wil meer kansen voor ambachtslieden. De moderne kapper knipt zes klanten per uur; een fastfood-werkwijze. Ik knip niet meer dan zes klanten, of liever gasten, per dág. Het ambacht gaat verder dan knippen alleen. De barbier heeft van oudsher een sociale ontmoetingsfunctie, een plek waar mensen - jong en oud - echt contact met elkaar hebben. Pas bij echt contact lever je toegevoegde waarde.
Ambachten zijn voor de barbier de pilaren van de samenleving; de kurk waar de maatschappij op drijft. Zo pleit Pasquale al jaren om in bejaarden- en verzorgingstehuizen weer een herenkapper in dienst te nemen. Oudere mannen hebben ook behoefte aan een goede verzorging en tegelijkertijd creëert een herenkapper ruimte voor ontmoeting. Als deze herenkappers dan ook nog eens leerlingen gaan begeleiden, leert ook de jongere generatie het vak van barbier. 'En dan niet alleen de technische en theoretische kant, maar ook sociale!', benadrukt Pasquale. Het ambacht komt zo weer midden in de maatschappij, op de plek waar het volgens de barbier hoort.

Individuele aandacht
Pasquale vindt het moeilijk dat de ambachten uit de samenleving aan het verdwijnen zijn. 'Mensen hebben zoveel haast. Ik zie het ook bij de jonge generatie kappers, die willen meteen aan de top beginnen. Maar vakmanschap groeit langzaam, omdat het stukje persoonlijkheid dat nodig is pas in de loop der jaren ontstaat.
Daarom zeg ik, weg met de klok en pak de tijd! Klanten komen niet alleen naar een barbier om geknipt te worden, maar om tot aan hun ziel verzorgd te worden. Daar moet je de tijd voor nemen: pasqualiteit.'

Vertrouwen
Centraal in zijn vak staat volegns Pasquale vertrouwen. Het scheermes symboliseert dat: 'In welk ander beroep steken mannen hun keel richting jouw mes?! En welke koning liet zich niet door de barbier bij de neus nemen om zich te laten scheren?!' Vertrouwen kan er volgens de barbier alleen zijn als hij zelf ook vertrouwen aan zijn gasten geeft. Zo rekent Pasquale zijn diensten niet af. Achterin de salon staat een kassalade waarin zijn gasten naar eigen inzicht de diensten belonen.

Ontmoeten
Tijdens de drie uur durende ontmoeting krijgen twee mannen een uitgebreide behandeling in zijn ouderwetse leren kappersstoel. Veel meer vrienden - of liever 'Pasqualisten' - komen alleen even langs: een oude vriendin met wie hij tussendoor een kaarsje gaat brangen in het naastgelegen Begijnenhof, een kunstenaar die binnenkort gaat exposeren in de salen, een 'nieuwkomer' die voor zijn veertigste verjaardag die dag een behandeling cadeau krijgt en een Italiaanse vriend brengt een fles exclusieve olijfolie - die de barbier meteen weer weggeeft aan de jarige. Als het aan Pasquale ligt, gaan al deze mensen uitgebreid met elkaar in gesprek, waarbij hij ondertussen rondgaat met wijn en brood met 'kaviaar voor de armen' - olijventapenade. Pasquale geniet zichtbaar van het gesprek dat inderdaad ontstaat. Dit is ambacht zoals de 75-jarige vakman het bedoelt!

navigatie