De Barbier in de Begijnensteeg nummer 10 is niet meer, een ieder die Pasquale heeft ontmoet en de zit in zijn comfortabele stoelen, heeft aanvaard als een geschenk, kan dat beamen, al te vaak was de rij stoelen langs de fotomuur bezet, er werden verhalen verteld, en een discussie opgang brengen was de grote uitdaging het vakmanschap ging door, niet knippen maar de klant werd geheel in zijn waarden gehanteerd als een bravo aan
spiegelingen, de Ziel werd blootgelegd van uit de gemaakte inbreng van Pasquale, buiten hingen de vlaggen, vanuit de Begijnensloot kon je die zien hangen, en wist je dat de Salon geopend was, in de winter werd de haard extra opgepookt, het was altijd een moment van bezinning, zo dicht bij het Begijnenhof, alwaar hij zijn inzet voor heeft getoond, de buren in de Steeg naast hem gelegen, wisten van zijn ziektebeeld, en hebben hem terzijde gestaan de laatste tijd, omreden de gedachten, Barbier Pasquale wilde nog altijd naar zijn zaak, maar de laatste weken kon dat niet meer, het vertrouwde hoekje op nummer 10 alwaar het licht nu voor goed is gedoofd, zal altijd een plek blijven vol aan herinneringen, een Barbier en zijn Ambacht, hoogstaand de gevoelens voor zijn vak, al zielend ging hij van ons heen, achterlatend de momenten alom, in zijn Salon!