[Figaro Pasquale Capone, 7Kb]

de echte herenhaarverzorger van haar en ziel

Frenk gaat op ziekenbezoek

Uit: Het PAROOL, 15 januari 2007

[34Kb]
Foto Caro Bonink: De zieke kapper Figaro Pasquale Capone, thuis in Abcoude.

ZIEK? HIJ? De zielkunstenaar van de Begijnensteeg? Figaro Pasquale Capone (Solianello, 1935) zwijgt liefst een volle seconde en zegt dan: "Ik ben niet ziek, ik ben een Ferrari. De motor is in orde, ik heb alleen een lekke band. Maar lekke banden kun je plakken. Over een maand sta ik weer in de zaak."

Zelfs over de telefoon komt zijn sappige Italiaanse accent luid en duidelijk door. En terwijl we afspreken dat ik op ziekenbezoek kom, staar ik naar de uitbundige teksten op de ruiten van zijn herensalon. Binnen is het donker en dat zal nog wel even zo blijven, want de Barbier van Haren & Ziel is met long- en lymfekanker aan huis gekluisterd. "Pasquale wenst u allen, vanaf zijn ziekbed, zalige kerstdagen en een heel gezond nieuwjaar."

Een paar dagen later bel ik aan bij zijn doorzonwoning in Abcoude. De deur wordt opengedaan door een goede vriendin. De kapper zelf zit aan tafel. Hij is kaal en getekend door de bestralingen en de chemotherapie, maar ongebroken. Door zijn neus loopt een slangetje, waarmee hij wordt gevoed, maar toch praat hij honderduit. "Ik ben nooit gelovig geweest, maar als de angst me te veel wordt, roep ik mijn moeder in de hemel aan. Zij zal ervoor zorgen dat alles weer op z'n pootjes terechtkomt."

Hij schenkt een kop thee, offreert me een stuk baklava en vergeet ik de Italiaanse pepernoten niet? Ik kijk ondertussen de kamer rond. Wanden vol kunst, dozen vol knipsels, boeken over Amsterdam. Het huis van een vrijgezel - Pasquale scheidde in 1998, maar zijn ex woont om de hoek en komt elke dag langs. Hij laat een album zien met foto's van een jaar of dertig geleden, toen hij een lunch voor de dames van het Begijnhof verzorgde. "De salon is de huiskamer van de buurt, wat zeg ik, de huiskamer van heel Nederland! En ze missen me, kijk maar." Ik lees de brief die hij me overhandigt. "Het is stil in de steeg zonder uw open deur en de vlaggetjes."

Half september begon de ellende. Pasquale werd wakker met een opgezwollen hoofd, maar bloedonderzoek leverde niets op. "Ik zou op vakantie gaan naar Rome, maar mama, hoe moest dat nou - ik had zó'n kop. Een dag voor vertrek kwam ik de longarts van het AMC tegen. Die schrok zich rot en stuurde me direct naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik te horen dat ik zonder behandeling nog maar drie maanden te leven zou hebben. Ik heb onmiddellijk een euthanasieformulier ingevuld en de situatie met mijn twee kinderen besproken, maar ik wilde wel blijven leven."

Half oktober werd hij voor het eerst bestraald. Ondertussen werkte hij gewoon door. "Maar op een gegeven moment kon ik niets meer eten. Door de bestraling was mijn slokdarm verbrand. Vorige maand ging het fout. In de kiosk in het ziekenhuis stortte ik in en even later werd ik wakker op de eerste hulp."

Tijdens de feestdagen lag hij nog steeds in het ziekenhuis. Hij verwende de andere patiënten met Italiaanse cake en spumante, en keek met hen naar het vuurwerk boven de stad. "Het was fantastisch. Iedereen, van de artsen en verpleegkundigen tot de portiers, vecht met me mee. Ik krijg voortdurend bezoek - van de week heb ik Piet Römer híer nog geknipt. Opera Pietje heeft op Radio Noord-Holland plaatjes voor me gedraaid. Dat is Amsterdam. Een dorp. Die betrokkenheid is de beste medicijn. Ze hebben me verteld dat ik nog vijf jaar te leven heb en daar vecht ik voor. Maar verder ben ik klaar. Ik heb alles beleefd, alles. Als ik er morgen door neerval, hoef ik nergens spijt van te hebben."

Hij staat erop me uit te laten en helpt, zo broos als hij is, de fotografe galant in haar jas. In de hal nemen we afscheid. Hij wijst op de flessen wijn die onder de trap hoog opgestapeld staan. "Voor mijn begrafenis: de beste champagne en heerlijke Barolo uit 1958. Ik heb al een plekje uitgekozen, hier in Abcoude, vlak bij de Gein. Heel romantisch. Mijn vrienden zullen me begeleiden door het dorp, op muziek van Nina Rota. La vita è bella. De mens is vergankelijk. Als we dat begrijpen, is er niets aan de hand. Niet janken. Geen gezeur."

Frenk der Nederlanden
e-mail: frenk@parool.nl


navigatie