de echte herenhaarverzorger van haar en ziel

Ambachten in de hoofdrol

Pasquale nodigt iedereen uit om een glaasje te komen drinken op 20 juni. (Foto: Leen Visser)

CENTRUM - 'Schep voor de jongeren een visioen van een betere toekomst.' Deze boodschap wil Figaro Pasquale, barbier van haren en ziel, overbrengen aan de maatschappij. Al meer dan zestig jaar zet hij zich hartstochtelijk in voor het behoud van de ambachten. Op zondag 20 juni organiseert hij in zijn salon in de Begijnensteeg voor de dertigste keer de Europese dag van de Ambacht.

Pasquale is een groot pleitbezorger van het aloude ambacht. Zijn motto is: een maatschappij zonder ambachten is een maatschappij zonder ziel. In zijn kapperszaak is het nog steeds een drukte van belang. Mensen lopen in en uit voor een knipbeurt, een vriendelijk praatje, een hapje en een drankje of gewoon om een kijkje te nemen in de salon waar het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan.

'Ik wil de Amsterdammers de allure van het vakmanschap laten zien', vertelt Pasquale. 'Al vanaf 1965 oefen ik met succes het ambacht van herenkapper uit in mijn praktijk in de Begijnensteeg 10. Ik knip en scheer hier heren, maar mijn kapperszaak is ook een sociale ontmoetingsplek. Ik noem mezelf ook wel een 'kaptonoom'. Behalve dat ik het uiterlijk verzorg, verzorg ik ook de ziel.'

De kapper voelt zich soms een roepende in de woestijn. Hij ziet de teloorgang van het ambacht met lede ogen aan. 'De aandacht voor de ambachten is de laatste twintig jaar verloren gegaan. Ik heb juist altijd geprobeerd dit te koesteren. Al in mijn jonge jaren besefte ik het belang van handwerk. In Rome begon ik ooit als kappersleerling; een manusje van alles in de ambacht. Mijn mentor was de beste barbier van Rome. Dat was een zeer bijzonder vakman. Hij heeft mij geleerd dat knippen een sociaal vak is. Omgaan met een schaar kan iedereen leren, maar niet iedereen heeft het sociale vak in de vingers. Zo nam mijn mentor mij ooit mee naar vier verminkte jongeren. Zij waren gewond geraakt in de Tweede Wereldoorlog en misten enige ledematen. Wij gingen bij hen langs om ze te knippen maar ook om hun ziel te verzorgen. Met ze te praten, naar ze te luisteren, socialiseren. Mensen realiseren zich vaak niet hoé belangrijk dat is', benadrukt Pasquale.

De kapper voelt zich soms een roepende in de woestijn. Hij ziet de teloorgang van het ambacht met lede ogen aan. 'De aandacht voor de ambachten is de laatste twintig jaar verloren gegaan. Ik heb juist altijd geprobeerd dit te koesteren. Al in mijn jonge jaren besefte ik het belang van handwerk. In Rome begon ik ooit als kappersleerling; een manusje van alles in de ambacht. Mijn mentor was de beste barbier van Rome. Dat was een zeer bijzonder vakman. Hij heeft mij geleerd dat knippen een sociaal vak is. Omgaan met een schaar kan iedereen leren, maar niet iedereen heeft het sociale vak in de vingers. Zo nam mijn mentor mij ooit mee naar vier verminkte jongeren. Zij waren gewond geraakt in de Tweede Wereldoorlog en misten enige ledematen. Wij gingen bij hen langs om ze te knippen maar ook om hun ziel te verzorgen. Met ze te praten, naar ze te luisteren, socialiseren. Mensen realiseren zich vaak niet hoé belangrijk dat is', benadrukt Pasquale.

In 1959 ontmoette de barbier zijn toenmalige echtgenote in Rome. Volgens eigen zeggen 'een kopie van 'Jeanne Moreau'. Voor de liefde pakte hij zijn boeltje bij elkaar en vertrok naar Nederland. In Amsterdam ging hij op zoek naar een geschikte locatie om zijn geliefde vak voort te zetten. Dichtbij het Spui, 'de mooiste plek van Amsterdam', vond hij de perfecte plek. Pasquale graaft in zijn herinneringen en mijmert: 'In 1965 ben ik hier begonnen. Al die tijd heb ik me ingezet voor de ambachten. Ik verdedig mijn beroep met hart en ziel', roept de barbier uit. 'Toen was er ook geen waardering voor vakmanschap. Daarom ben ik in de jaren '90 begonnen met het organiseren van de Dag van de Ambacht. In eerste instantie werd ik uitgelachen. Iedereen dacht dat ik een paljas was. Er was niet veel animo voor. De eerste keer werd het op straat gevierd met alleen de dames van de Begijnensteeg. Zij hebben mij altijd onvoorwaardelijk gesteund. Maar ik bleef stug volhouden en bleef het elk jaar organiseren.'

De kapper kwam er snel achter dat de aanhouder wint. 'Op een gegeven moment kwam de roep om de ambachten weer te waarderen op de Europese agenda. Ik werd ook steeds serieuzer genomen. Het is nog steeds een zeer belangrijke boodschap en die wil ik blijven uitdragen. Daarom blijf ik stug volhouden en organiseer ik nog steeds elk jaar de Dag van de Ambacht. Er zijn vandaag de dag zo'n twee miljoen jongeren die niet actief zijn en bijvoorbeeld vluchten in drank of drugs. Zij zijn verdwaald en moeten weer een toekomstperspectief hebben. Dat was altijd al zo.'Lachend concludeert hij: 'De evangelie is hetzelfde gebleven, alleen de priester is veranderd.'

Europese dag van de Ambacht 2010, zondag 20 juni vanaf 15.00 uur bij Figaro Pasquale, Begijnensteeg 10. Toegang is gratis.

navigatie